Pani Wiosna

Byłam kiedyś z rodzinką na podwórku,

bawiliśmy się obok niewielkiego murku.

Nagle moja starsza siostra coś ujrzała,

w tamto miejsce spojrzała i powiedziała:

- Patrzcie kochani!

Tam idzie piękna pani!

To Wiosna! To Wiosna! -

powiedziała radosna

i aż z ławki się podniosła.

Pani Wiosna miała czerwone usta

i oczy zielone jak kapusta.

Suknia kwiatami była obsypana,

przyciągała uwagę niejednego pana.

Buty miała białe jak chmury.

Przy wiośnie roślinami porastały wszystkie mury.

- Spójrzcie ona lata! -

zauważył tata.

Unosiła się niczym ptak

i szczupła była tak,

że mogła w wąską szczelinę się zmieścić,

a potem kwiatka w tej szczelinie umieścić.

Dzięki niej rosła trawa i rosły jabłonie,

z chęcią pasły się przy niej konie.

Piękną pogodę na Polskę ta pani sprowadzała,

pewnie po drodze zabytkowe miejsca odwiedzała,

ponieważ plan ruin zamku studiowała.

- Ciekawe czy wyczaruje mi krasnoludka... -

rozmyślała moja siostra malutka.

Lecz pani Wiosna musiała już iść,

na pożegnanie dała nam winogron kiść.

Mama winogrona dla nas podzieliła,

w liczeniu się nie pomyliła.

Zapytałam mamę:

- Czy skoro Wiosna już odeszła to nastąpi mrok?

Mama odpowiedziała:

- Nie, słonko. A wiosnę zobaczysz już za rok.

 

Ada, IVb