A gdyby tak na zawsze…

Leżała na ziemi ze strzykawką w ręce. Powoli zamykała swoje piękne, bursztynowe oczy. Po żyłach już rozchodziło się to zabójczo ciepłe uczucie. ,,A gdyby tak…. Gdyby to wszystko potoczyło się inaczej…” - pomyślała.

Eliza była zupełnie zwyczajną dziewczyną. W szkole wyrastała trochę ponad przeciętną, zawsze zdobywała co najmniej czwórki. Nauczyciele ją lubili, bo nie przeszkadzała, nie buntowała się, nie walczyła z ciałem pedagogicznym. Rówieśnicy zaś średnio za nią przepadali, może nawet nienawidzili. Tak łatwo nienawidzić, nie wiedząc nawet, jaką moc ma to słowo, jaką siłę rażenia. Bądźmy jednak sprawiedliwi. Coś lubili. Lubili obgadywać ją za plecami i nie rozmawiać z nią. Jednak… zdarzały się wyjątki od tej reguły. Jednym z nich był jej najlepszy, a zarazem jedyny, przyjaciel - Eryk. Chodził do równoległej klasy. Próbował spędzać z dziewczyną każdą przerwę. Może dlatego, że znał jej zapędy do zmiany statusu. Żyję – nie żyję, chcę żyć – nie chcę żyć. Tak, Eliza miała na swoim koncie jedną próbę samobójczą i kilka samookaleczeń. Boleśnie odczuwała brak akceptacji ze strony rówieśników. Akceptacji, która nastolatce jest tak bardzo potrzebna. Czemu? Po co? Odpowiedzi na te pytania są na wagę złota. No bo który dorosły pomyślnie przejdzie labirynty psychiki nieposkładanej nastolatki. Pomyślnie, czyli bez uszczerbku dla psychiki własnej. Eliza miała jeszcze na głowie rodziców. Dokładali jej zmartwień. Po prostu oczekiwali. Piątka? A dostał ktoś szóstkę? O, widzisz, można było. Cztery z plusem? Młoda damo, chyba za mocno ci zaufaliśmy. Tak. Panna Idealna, lizuska, kujon, Panienka bez Skazy… Albo Niewystarczająco-Za-mało-Nie-tak-jak-oczekujemy mądra. Można tak wymieniać w nieskończoność. Nowe przezwiska, każdego dnia coraz mocniejsze. Nowe wymagania, każdego dnia coraz trudniejsze. To musiało się skończyć przyjaźnią z żyletką. Ostra i łatwo wchodząca w skórę była potrzebna parę razy dziennie. Ból, ale taki kojący. Metaliczny posmak krwi, drażniący kubki smakowe jak dobrze nasycony napój gazowany. Wytrzymać tyle bólu, wylać tyle krwi mogła tylko taka jak ona. Słaba, ale mocna. Przerażona, ale odważna. Wycofana, ale pewna swych decyzji. A gdyby tak… Czy żałowała tego, co sobie robiła? Nie. Najważniejsze było ukojenie, jakie po tym czuła. A gdyby tak już zawsze…

Od jakiegoś czasu piła. Ćpać zaczęła bardzo szybko. Tak wyszło. Po prostu to wszystko ją przerastało. Wszystko. Najbardziej życie. Jej przyjaciel nie mógł jej pomóc. Chciał. Nie potrafił. W szkole jej pilnował. Łaził za nią krok w krok. Jednak w domu już nie mógł jej ochronić. Co miał zrobić? Podejść do jej rodziców i wykrzyczeć im w twarz, że przez ich chore ambicje i wymagania Liz nie wytrzymuje psychicznie? Że powinni jej dawać wsparcie, a nie nokautować na dzień dobry? Pewnie by go wyśmiali i nawet nie wysłuchali, a już na pewno nic by się nie zmieniło. Chociaż…

Pewnego dnia coś się zmieniło. Eliza się zbuntowała. Postawiła na swoim. Tak, sprzeciwiła się rodzicom. Tylko… pożałowała tego mocno. Ojciec uderzył ją z całej siły pięścią w brzuch, aż upadła na kolana. Matka nie zrobiła z tym nic. Po prostu poszła do kuchni robić kolację. Liz nie płakała, nie odezwała się. Spakowała zestaw ratunkowy - telefon, słuchawki i strzykawkę. Była przygotowana na taką okazję. Odcięła się od świata. Muzyka spełniała swoją rolę. Szła szybko, pewnie, rytmicznie. Nie mogła się wahać. Dotarła do dziupli. Na szczęście nie było nikogo. Eryk dzwonił do niej już pięć razy. I próbował dalej. Uparty był. Boże, jaki on był uparty. To wada? Czy zaleta? Chwilę o tym myślała. No i po co tu w tym wszystkim Bóg? Jej palce same wpisały krótkie „Przepraszam”. SMS powinien być krótki. Prawda? Wyłączyła telefon. Wyjęła z uszu słuchawki…

Leżała na ziemi ze strzykawką w ręce. Powoli zamykała swoje piękne, bursztynowe oczy. Po żyłach już rozchodziło się to zabójczo ciepłe uczucie. ,,A gdyby tak…. Gdyby to wszystko potoczyło się inaczej…” - pomyślała. „Wszystko będzie dobrze. Już jadą.” Eryk? Jego głos był taki kojący. Ciepło. Jak ciepło…

Kamila G., IId (oddz.gimnazjalny)